Ταξίδι Γερμανία 2 ~ Germany trip 2

* Scroll down for English * 

Και πάλι εδώ λοιπόν. Γερμανία, αυτή τη φορά με κρύο, σύννεφα, άλλα χρώματα, καινούργια συνοδό, όμως με την ίδια ελπίδα και αποφασιστικότητα. 

Το ταξίδι με Suisse και στάση στη Ζυριχη ήταν άψογο. Μόνο φυσσουνες, ηρεμία και εξυπηρετικοι υπάλληλοι σε αντίθεση με το πρώτο ταξίδι τον Ιούνιο, με τις σκάλες και τα πουλμανακια στο αχανές αεροδρόμιο του Μονάχου. 

Στην πολυαγαπημένη πανσιον Blumen Villa όλα είναι όπως τα είχα αφήσει.

Λίγη ψυχρα κάνει έξω οποτε δεν έχει ηλιοθεραπεία το προγραμμα, αλλα ήδη η πρώτη βόλτα έξω έγινε. Καθαρός αέρας υπέροχος!

Ο Dr. Pfützner με βρήκε λίγο καλύτερα απο την προηγούμενη φορά, τα αντανακλαστικά μου βελτιωμένα, η νευρική λειτουργία ελαφρώς καλύτερη, αλλα στην ερώτηση μου ΕΓΩ ποτε θα νιώσω τη βελτίωση, είπε ότι ίσως πάρει και 2 χρόνια όλη η ιστορία καθώς η ζημιά είναι μεγάλη και θέλει χρόνο. Τι να κάνω; Εκτός απο υπομονή και ο,τι περνάει απο το χέρι μου, ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ;

Μου λέτε ότι έχω δύναμη. Ώρες ώρες όμως αναρωτιέμαι. Τι διαφορετικό κάνω εγω; Έχω επιλογή μήπως; Έχω σιχαθει να μην μπορω να αυτοεξυπηρετηθώ, να μην είμαι η ελεύθερη και ανεξάρτητη γυναίκα που αισθάνομαι, να με φροντίζουν και να μου μιλάνε σα να είμαι 5χρονο, να μη μπορω να δρασω, να τρέξω, να τραγουδήσω, να ερωτευτώ, να με ερωτευτουν, να ζήσω διαολε!

Καμμία επιλογή. Μονόδρομος και όπου βγάλει. Δύναμη. Α και τραχανάς Ευρυτανίας με μπόλικο γερμανικό βούτυρο, τορτελινια με ρικοτα, κολοκυθοκεφτεδες, παγωτό, κομπόστα μήλου, και που εισαι ακόμα. Σήμερα λέει θα φάμε σουτζουκακια. 

Σας φιλώ για την ώρα...

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~

So, here I am again. Germany, this time in cold weather, clouds, different colors, a new caregiver, but with the same hope and determination.

The trip, with Suisse via Zurich, was flawless. Only loading bridges, calm and helpful employees, a sharp contrast to the first trip in June, with the stairs and the buses in the vast Munich airport.

At my beloved Blumen Villa guesthouse everything is as I left it. It is a bit chilly outside, so no sunbathing in the program, but I already took a first stroll outside. Beautiful clean air!

Dr. Pfützner thought I was a little better than last time, my reflexes have improved, my nervous system works slightly better, but when I asked him when this improvement will be evident to ME, he said the whole thing might take up to 2 years, since the damage is extensive and takes time. What else can I do? Other than be patient and do whatever I can, WHAT ELSE CAN I DO?

You tell me I am strong. But sometimes I wonder. What can I do differently? What choice do I have? I am sick and tired of not being able to take care of myself, of not being the free and independent woman I feel I am, of being taken care of and talked to like I am a 5-year-old, of not being able to act, run, sing, fall in love, of not having someone fall in love with me, of not being able to live, damn it!

No choice. It is an one-way street, and wherever that takes me. Strength. Oh, and trahanas from Evritania, with loads of german butter, tortellini with ricotta, kolokithokeftedes, ice cream, apple compote, and so much more.

I kiss you for now…

~ Translated by Mizz Teaque (@missteaque1) ~