Η Κλεψύδρα

Όσοι με διαβάζετε καιρο γνωρίζετε την ιστορία μου. Γνωρίζετε κι εμένα, απο τον τροπο που προσπαθω να επικοινωνήσω μαζι σας. Να μοιραστώ χαρα, γέλιο, αστεία, σοβαρά, φωτογραφίες, χαζομαρες, γκρίνια. Όπως όλοι μας στα social media. Και όπως πολλοι μας χαρακτηρίζουν ή το λέμε και μόνοι μας συχνα, ότι "δεν έχουμε ζωη". Χμμ...

Ξανασκεφτειτε το λίγο όσοι το λέτε με ευκολία, γιατι εγω όντως ΔΕΝ ΕΧΩ ΖΩΗ, έτσι όπως θα λαχταρουσα. Έτσι όπως είχα. Έτσι όπως ανθρώπινα θα θεωρούσα δεδομένη κάθε δράση σε αυτήν. Δεν μπορω να σηκωθω να χορεψω, να περπατησω, να έχω μια σχέση... Δεν μπορω να μιλήσω, να τρεξω, να κοιμηθω ήρεμα... Μα περισσότερο απ'ολα, δεν ξέρω αν όντως θα ΕΧΩ ΖΩΗ "μεθαύριο".

Αγαπω όμως κάθε της στιγμη, έτσι όπως αγαπάς τις αναμνήσεις κάποιου που εχασες. Όπως κάποιον που λατρευεις και δεν θες να χάσεις.

Και γιαυτο αγωνίζομαι. Γιαυτο είμαι κοντα σας. Γιατι χωρίς τη βοήθεια σας, εγω δε θα είχα δυνατότητα να ξαναγυρισω την κλεψυδρα, όταν θα έπεφτε και η τελευταία κουκιδα άμμου...  Τον περασμένο Ιούλιο.

Και τώρα, πάλι σας χρειάζομαι. Το "χωριό" μου, όπως λέγαμε και τότε.

Ο οργανισμός μου ανταποκρίνεται στη θεραπεία. Αλλα είναι αναγκαίο να πηγαίνω ξανά και ξανά, για ένα χρονικό διάστημα. Οπότε συμφωνήσαμε με την κλινικη στην Ινδία, να μείνω εκει για 6 μήνες, ώστε να συνεχιστεί η θεραπεία, αποφεύγοντας τα έξοδα και κυρίως την ταλαιπωρία των αλλεπάλληλων μετακινήσεων, που επιδρουσαν πολυ αρνητικά στην κατάσταση μου.

Έτσι λέω να το επιχειρησω. Να δουλέψω εντατικά ώστε το Δεκέμβριο να σας υποδεχθω στο πάρτυ μου όρθια. Και να χορέψουμε λίγο. Ε;

Περιμένω και συμμετοχές για συνοδούς όπως δήλωσα και στο προηγούμενο ποστ. Για ένα μήνα ή και παραπάνω, απο Ιούνιο μέχρι Δεκέμβριο. Στείλτε μου μήνυμα στο Facebook, για να δούμε λεπτομέρειες και να φτιαχτεί το πλάνο.

Επίσης, επειδη θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντι σας, ήρθε ο καιρός να σας πω και το εξής: Το καλοκαίρι μαζεύτηκε πολυ γρήγορα το απαιτούμενο ποσό. Η συνοδος μου, που τότε με είχε εντυπωσιάσει ο εθελοντισμός και η προσφορά της, καρπωθηκε μεγάλο χρηματικό πoσό ως "δανεικα", το οποιο μέχρι σήμερα και κατόπιν πολλών αναπαντητων μηνυμάτων μου, δεν μου έχει επιστραφεί. Παρότι δεν ευελπιστώ στην επιστροφή των χρημάτων πια, με βαραίνει να μην γνωρίζετε την αλήθεια. Εννέα μήνες ήταν υπέρ-αρκετός καιρός για να δώσω περιθώρια. Ειδικα εφόσον πρόκειται για χρήματα απαραίτητα για την θεραπεία μου. Όμως όπως ποτε δεν έχω αδικήσει άνθρωπο, έτσι δεν μπορουσα πλέον να νιώθω την αδικία εις βάρος μου και την κοροϊδία εις βάρος σας.*

Ο καθένας έχει την ζωή του. Θα κριθεί αργά ή γρήγορα και θα αγαπηθεί ή θα μισηθεί δικαίως η αδίκως.

Στο μυαλό μου πλέον δεν υπάρχει ουτε χώρος, ουτε χρόνος για αλλες σκεψεις, παρα μόνο μια εικόνα. Αυτή της κλεψύδρας..

Οι τελευταιοι κόκκοι άμμου πέφτουν...

Μπορεί το χέρι μου να μην έχει την δύναμη να την γυρίσει. Ξέρω όμως πως η Αγαπη σας μπορεί...

Με πολλη αγάπη και σεβασμό σε όσους με στηριζετε.

Τζωρτζια

                                                                                     Thank u Alex :-)

 Πάνω δεξια υπαρχει Donate button και ο νεος λογ/σμος, σε περιπτωση που θελετε να συνεισφερετε στον αγωνα μου.        

* Edit: Στις 7/5/2012 επεστραφη το μεγαλύτερο μέρος του χρωστουμενου ποσού.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

The Hourglass

 

Those of you who have been reading my blog for a while now know my story. You know me too through the means by which I try to communicate with you. Sharing joy, laughter, jokes, serious matters, photos, nutty stuff and my moaning. The way we all do through social media and many often label us as having “no life” something we even say ourselves...hmmm...
Those of you who state this so easily should think about it a while because I REALLY HAVE NO LIFE, not the way I yearned for, the way I had. The way in which I had taken everything to do with living for granted. I can’t get up and dance, walk, have a relationship……I can’t speak, run or sleep calmly….but most of all I don’t even know if I WILL HAVE A LIFE “tomorrow” !

 I love every moment though, the way that you love the memories of someone you have lost, like someone you adore and don’t want to lose.
That’s why I am fighting, why I am near you because without your help I wouldn’t have been able to turn over the hourglass when the last grain of sand fell through last July.
And now I need you again. My “village” as we used to say then.
My body is responding to treatment but I have to go, again and again, for a certain period of time. With that in mind I came to an agreement with the clinic in India to stay there for 6 months to continue my treatments while avoiding the expense and the hardship involved in traveling back and forth, which had a detrimental effect on my body.
So I decided to try it, to work intensively until December in order to be able to greet you standing up at my party and maybe even dance a little huh?
I am waiting for applications from people to accompany me as I mentioned in my previous post. For a month or more from June until December. Send me a message through Facebook to sort out the details and to make a plan.
One more thing, because I want to be completely honest with you, it is now time I revealed the following: The desired amount of money was raised very quickly last summer. My companion, who at that time had impressed me with her volunteering and her offer, used a large amount of the money as a “loan” which up to now, even after numerous messages, has not been returned. Even though I have given up on getting the money back at this point I feel that you have to know the truth. Nine months was more than enough leeway. As I have never been unfair to anyone I felt I had to tell you rather than carry the burden of this injustice which in a way would be tantamount to making a mockery of you.
We each have our own life, which will be judged sooner or later and will be loved or hated, justly or unjustly.
In my mind there is no room or time for any other thoughts except for one image. That of an hourglass and the last grains of sand are falling through.
My hand may not have the strength to turn it over but I know that Love can…..

Lots of love and respect to those who support me
Georgia