SCROLL DOWN FOR ENGLISH
Την τελευταια διετία, λογω αφθονου ελευθερου χρονου, διαβάζω. Κυρίως στο διαδίκτυο μιας και δυσκολευομαι να κρατησω βιβλίο, να γυρίζω σελίδες, αλλα και να συγκεντρωθω σε μεγάλα κείμενα, μυθιστορήματα κλπ. Είναι κι αυτό δυστυχως μερος της νοσου, όπως ειναι επίσης και οι αυθόρμητες εκρήξεις γέλιου, κλάματος και (ειλικρινα) ανεξέλεγκτων νεύρων και κακής συμπεριφοράς αναίτια. Αλλα ας το αφήσουμε αυτό για άλλη φορα που θα σας εξηγήσω για το Lyme Rage και το Pseudobulbar Affect.
Το θέμα είναι ότι περνάω πολλές ώρες διαβάζοντας και προσπαθώντας να αφομοιωσω γνώσεις, σχετικά με την ασθένεια μου βασικα, αλλα όχι μονο σε σωματικό επίπεδο. Απαντήσεις σε τόσα ερωτήματα που βασανίζουν όλους όσους πάσχουν από κάποια σοβαρή ασθένεια. Γιατι; Γιατι συνέβη σε μένα αυτό; Γιατι δε γίνομαι καλα; Μήπως δεν κάνω αρκετά; Μήπως τιμωρουμαι για ΚΑΤΙ από ΚΑΠΟΙΟΝ; Μήπως "δοκιμαζομαι"; (Πάμε σε αλλα πεδία από εδώ, οπότε ας επιστρέψουμε στο-->> Γιατι; Απλά και ξεκάθαρα. Γιατι δεν αναρρωνω; Λες να πεθαινω; Και γιατι να πεθάνω δηλαδή στα 40 μου; Τι σκατα συμβαίνει στραβά;
Οπότε λοιπόν, όταν όλα αυτά και αλλα τοσα τριγυριζουν σε ενα κεφάλι, ε δε θέλει και πολυ το άτομο. Αλλοτε διαβάζει, σκέφτεται, ψάχνει, άλλοτε το ρίχνει μανιωδώς στο Pinterest για να χαλαρώσει αλλα πέφτει στα διάφορα αποφθεγματα και κολλάει χειρότερα. Και μια μέρα βλέπει κάτι του τύπου "δε μπορείς να γίνεις καλα αν δεν μάθεις το μάθημα που ήρθε να σου διδάξει η αρρώστια σου". Οου φακ! Τι μας λες; Σοβαρά; Και ειρωνευεσαι τα χαζοαποφθεγματα και τα χαζοκοελικά κλισέ. Αλλα για κάποιο λόγο σου κάθεται στο μυαλό αυτό. Και σκέφτεσαι τον εαυτό σου παλιά. Οταν δουλευες στην τράπεζα ας πούμε. Που ήσουν μια ξανθιά κοπελαρα όλο ζωή και νιάτα και δεν το καταλαβαινες. Που φοβοσουν μονο μην παθεις καρκίνο επειδή καπνιζες και τα καλοκαίρια καθοσουν στον ήλιο ώρες ατέλειωτες γιατι μαυρισμενη ήσουν θεογκομενα. Που πήρες δάνειο τότε και το έβαλες με διάρκεια 7 χρόνια και φυσικα χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, γιατι "τι θα πάθω μωρε σιγα". Ακόμα το πληρώνω...
Που κοκορευοσουν ότι ποτε δεν έχεις μπει σε νοσοκομείο, παρά μονο για το τσεκ απ της Τράπεζας. Που πάντα φυσικα σε έβγαζε υγιέστατη! Γιατί ήσουν. Και όμορφη και με ωραίο κορμί κι ας ενιωθες πάντα χοντρομπουτού και τσατιζοσουν που ετρωγες νατσοζ με τυρί λιωμενο. Και δίαιτες και κόψιμο του τσιγάρου μην πάθουμε κανά καρκίνο ε.
Και τώρα τρως κάθε μέρα γλυκά και σοκολάτες για να μην αδυνατισεις και σε μαλωσει η γιατρός. Και τώρα έχεις τα πόδια μοντέλου που πάντα ήθελες, αλλα δε σε κρατάνε και για να ισορροπισεις χρειάζεσαι το πί. Και πας αργα και σκυφτα σα γριά. Και τσατιζεσαι συνέχεια γιατι είσαι 40, δεν εισαι 90. Και είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σωστό και γιατι εσυ θα το έκανες τέλεια. Αλλα δε μπορείς πια. Και πάλι θυμάσαι και εκνευριζεσαι που ΠΑΛΙΑ δεν ήσουν ευχαριστημένη με τον εαυτο σου και δεν εκτιμουσες τίποτα και τα είχες όλα δεδομένα. Γενικα. Ενώ ΔΕΝ είναι. Τώρα το ξέρω. Ίσως είναι αργά ίσως και όχι. Για μένα.
Για σένα όμως;...
Over the last two years, due to plenty of free time, I read. Mainly on the internet seeing that I have difficulty in holding a book, turning pages but also concentrating on long passages, novels etc This unfortunately is also a symptom of my illness as are the spontaneous fits of laughter, bouts of crying and (honestly) uncontrollably ragged nerves and unnecessarily bad behavior, but let’s leave this for some other time when I’ll explain all about Lyme Rage and Pseudobulbar Affect.
The point is that I spend hours reading and trying to assimilate knowledge about my disease basically, but not only on a physical level. I’m also looking for answers to questions that plague all those suffering from serious diseases. Why? Why is this happening to me? Why am I not getting better? Perhaps I’m not doing enough? Am I being punished for SOMETHING by SOMEONE? Am I being tested? …Ok we're heading towards a totally different level here, so let’s go back to just -->>Why? Plain and simple. Why am I not recovering? Am I dying? And why should I die at 40? What the fuck went wrong?
So when all these crazy thoughts and even more go round and round one’s mind, it doesn't take much to go off the deep end… so she reads, thinks, searches or at times becomes maniacally engrossed with Pinterest in order to relax but then comes across various quotations which cause her to go even crazier. And one day she sees something that goes like this “you can’t get well unless you learn the lesson which your disease has to teach you” Oh Fuck!!! What are you saying? Are you being serious? And you chuckle ironically at the dumb quotations and stupid clichés. But for some reason it sticks in your mind and you think of yourself the way you used to be; when you worked at the bank for instance. When you were a blonde girl full of life and youth and didn't realize it. When all that you were afraid of was getting cancer because you smoked and because you spent summers sitting in the sun for endless hours so that you could be a tanned goddess! That you took out a loan to be repaid in seven years and without any insurance because you thought “Relax what could possibly happen to me?” I’m still paying it!
That you prided yourself in that you had never had to go to hospital for anything apart from the perfunctory checkup required by the bank and of course you always came out as being totally healthy! Because you were! You were pretty with a nice body even though you always thought your thighs were too fat and got angry with yourself whenever you ate nachos with melted cheese! So you went on diet and quit smoking. It wouldn’t do to get cancer right?
Now you eat sweets and chocolates everyday so that you don’t lose weight and have the doctor scold you. Now you have the legs of a model that you always wanted, but they don’t support your weight and you need a crutch to balance. And you walk slowly and hunched over like an old woman and this pisses you off because you’re only 40 and not 90! And you’re strict with yourself and with the others around you because they can’t do anything right and you would have done it perfectly, but you can’t anymore! And then once again you remember and once again get angry because when you were well you weren't happy with yourself and didn't appreciate anything and you took everything for granted when in fact NOTHING is certain. I realize this now, maybe it’s too late maybe it’s not. For me at least! What about you…?
Την τελευταια διετία, λογω αφθονου ελευθερου χρονου, διαβάζω. Κυρίως στο διαδίκτυο μιας και δυσκολευομαι να κρατησω βιβλίο, να γυρίζω σελίδες, αλλα και να συγκεντρωθω σε μεγάλα κείμενα, μυθιστορήματα κλπ. Είναι κι αυτό δυστυχως μερος της νοσου, όπως ειναι επίσης και οι αυθόρμητες εκρήξεις γέλιου, κλάματος και (ειλικρινα) ανεξέλεγκτων νεύρων και κακής συμπεριφοράς αναίτια. Αλλα ας το αφήσουμε αυτό για άλλη φορα που θα σας εξηγήσω για το Lyme Rage και το Pseudobulbar Affect. Το θέμα είναι ότι περνάω πολλές ώρες διαβάζοντας και προσπαθώντας να αφομοιωσω γνώσεις, σχετικά με την ασθένεια μου βασικα, αλλα όχι μονο σε σωματικό επίπεδο. Απαντήσεις σε τόσα ερωτήματα που βασανίζουν όλους όσους πάσχουν από κάποια σοβαρή ασθένεια. Γιατι; Γιατι συνέβη σε μένα αυτό; Γιατι δε γίνομαι καλα; Μήπως δεν κάνω αρκετά; Μήπως τιμωρουμαι για ΚΑΤΙ από ΚΑΠΟΙΟΝ; Μήπως "δοκιμαζομαι"; (Πάμε σε αλλα πεδία από εδώ, οπότε ας επιστρέψουμε στο-->> Γιατι; Απλά και ξεκάθαρα. Γιατι δεν αναρρωνω; Λες να πεθαινω; Και γιατι να πεθάνω δηλαδή στα 40 μου; Τι σκατα συμβαίνει στραβά;
Οπότε λοιπόν, όταν όλα αυτά και αλλα τοσα τριγυριζουν σε ενα κεφάλι, ε δε θέλει και πολυ το άτομο. Αλλοτε διαβάζει, σκέφτεται, ψάχνει, άλλοτε το ρίχνει μανιωδώς στο Pinterest για να χαλαρώσει αλλα πέφτει στα διάφορα αποφθεγματα και κολλάει χειρότερα. Και μια μέρα βλέπει κάτι του τύπου "δε μπορείς να γίνεις καλα αν δεν μάθεις το μάθημα που ήρθε να σου διδάξει η αρρώστια σου". Οου φακ! Τι μας λες; Σοβαρά; Και ειρωνευεσαι τα χαζοαποφθεγματα και τα χαζοκοελικά κλισέ. Αλλα για κάποιο λόγο σου κάθεται στο μυαλό αυτό. Και σκέφτεσαι τον εαυτό σου παλιά. Οταν δουλευες στην τράπεζα ας πούμε. Που ήσουν μια ξανθιά κοπελαρα όλο ζωή και νιάτα και δεν το καταλαβαινες. Που φοβοσουν μονο μην παθεις καρκίνο επειδή καπνιζες και τα καλοκαίρια καθοσουν στον ήλιο ώρες ατέλειωτες γιατι μαυρισμενη ήσουν θεογκομενα. Που πήρες δάνειο τότε και το έβαλες με διάρκεια 7 χρόνια και φυσικα χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, γιατι "τι θα πάθω μωρε σιγα". Ακόμα το πληρώνω...
Που κοκορευοσουν ότι ποτε δεν έχεις μπει σε νοσοκομείο, παρά μονο για το τσεκ απ της Τράπεζας. Που πάντα φυσικα σε έβγαζε υγιέστατη! Γιατί ήσουν. Και όμορφη και με ωραίο κορμί κι ας ενιωθες πάντα χοντρομπουτού και τσατιζοσουν που ετρωγες νατσοζ με τυρί λιωμενο. Και δίαιτες και κόψιμο του τσιγάρου μην πάθουμε κανά καρκίνο ε.
Και τώρα τρως κάθε μέρα γλυκά και σοκολάτες για να μην αδυνατισεις και σε μαλωσει η γιατρός. Και τώρα έχεις τα πόδια μοντέλου που πάντα ήθελες, αλλα δε σε κρατάνε και για να ισορροπισεις χρειάζεσαι το πί. Και πας αργα και σκυφτα σα γριά. Και τσατιζεσαι συνέχεια γιατι είσαι 40, δεν εισαι 90. Και είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σωστό και γιατι εσυ θα το έκανες τέλεια. Αλλα δε μπορείς πια. Και πάλι θυμάσαι και εκνευριζεσαι που ΠΑΛΙΑ δεν ήσουν ευχαριστημένη με τον εαυτο σου και δεν εκτιμουσες τίποτα και τα είχες όλα δεδομένα. Γενικα. Ενώ ΔΕΝ είναι. Τώρα το ξέρω. Ίσως είναι αργά ίσως και όχι. Για μένα.
Για σένα όμως;...
So when all these crazy thoughts and even more go round and round one’s mind, it doesn't take much to go off the deep end… so she reads, thinks, searches or at times becomes maniacally engrossed with Pinterest in order to relax but then comes across various quotations which cause her to go even crazier. And one day she sees something that goes like this “you can’t get well unless you learn the lesson which your disease has to teach you” Oh Fuck!!! What are you saying? Are you being serious? And you chuckle ironically at the dumb quotations and stupid clichés. But for some reason it sticks in your mind and you think of yourself the way you used to be; when you worked at the bank for instance. When you were a blonde girl full of life and youth and didn't realize it. When all that you were afraid of was getting cancer because you smoked and because you spent summers sitting in the sun for endless hours so that you could be a tanned goddess! That you took out a loan to be repaid in seven years and without any insurance because you thought “Relax what could possibly happen to me?” I’m still paying it!
That you prided yourself in that you had never had to go to hospital for anything apart from the perfunctory checkup required by the bank and of course you always came out as being totally healthy! Because you were! You were pretty with a nice body even though you always thought your thighs were too fat and got angry with yourself whenever you ate nachos with melted cheese! So you went on diet and quit smoking. It wouldn’t do to get cancer right?
Now you eat sweets and chocolates everyday so that you don’t lose weight and have the doctor scold you. Now you have the legs of a model that you always wanted, but they don’t support your weight and you need a crutch to balance. And you walk slowly and hunched over like an old woman and this pisses you off because you’re only 40 and not 90! And you’re strict with yourself and with the others around you because they can’t do anything right and you would have done it perfectly, but you can’t anymore! And then once again you remember and once again get angry because when you were well you weren't happy with yourself and didn't appreciate anything and you took everything for granted when in fact NOTHING is certain. I realize this now, maybe it’s too late maybe it’s not. For me at least! What about you…?
Γκομενάρα παραμένεις ωστόσο <3
ReplyDeleteΤι να σου πω, αργά μπορεί να είναι για όλους μας -για να κάνουμε κάποια πράγματα- προσωπικά το έχω δεχτεί. Για εκείνο που δεν είναι αργά, είναι για τις μάχες που καλούμαστε να δώσουμε. Όσο αναπνέουμε θα παλεύουμε, ακούς; Αυτό θα κάνουμε. Κι εσύ, κι εγώ, κι όποιος άλλος θέλει να ζήσει.
ReplyDeleteΔεν έχουμε γνωριστεί ακόμα από κοντά, όταν θα γίνει ελπίζω και εύχομαι να στέκεσαι όρθια, χωρίς βοήθεια. Το εύχομαι πραγματικά, μέσα από την καρδιά μου!
Το τέλος του κειμένου σου με ταρακούνησε, πόσο δίκιο έχεις αλήθεια. Όλη μου η θετική ενέργεια μαζί σου!
ReplyDelete