Χαρούμενο Τυπακι Ρε

Scroll down for English translation

Πάλι πέρασε καιρός από το τελευταίο πόστ. Ενας μήνας ολόκληρος! Ημουν Ινδία, γύρισα, πήγα σε καινούριο γιατρό, έπεσα, σηκωθηκα.. Και κυριολεκτικά. Μετά από πολυ καιρό, έπαθα πάλι ηλιθιο ατύχημα, με αποτέλεσμα 3 ράμματα στο σαγονι (πάλι), γδαρσιμο και τεράστιο καρουμπαλο πάνω απ´το δεξί μάτι, γδαρσιμο στον δεξι ώμο και πόνους στα πλευρά. Το καλό είναι ότι δεν έσπασα κανά δόντι, γιατι ΔΕΝ θα γελαγα όλη μέρα σήμερα κοιτώντας με στον καθρέφτη και βλέποντας κάτι ανάμεσα σε Ροκυ Μπαλμποα μετά από αγώνα και Κουνγκ-Φου-Πάντα. Ναι, σήμερα 3η μέρα, η μελανια κατέβηκε στο μάτι και είμαι φάιτ κλαμπ φαμπιουλους!! Ευτυχώς ψιλοανοιξε το μάτι και γράφουμε κανά πόστ. 

Οταν γύρισα λοιπόν από την Ινδία επισκέφτηκα έναν γιατρό νευροχειρουργο, μέσω μιας καλής φίλης που έκλεισε το ραντεβού πριν καν έρθω Ελλάδα. Περισσότερα για αυτό το -πολλα υποσχόμενο- νέο κεφάλαιο θα έχω να σας πω στο επόμενο πόστ συντομοτατα, μιας και την Δευτέρα (10/12) θα κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο για κάποιες εξετάσεις σχετικά.

Κατα τα αλλα φυσικοθεραπεια καθημερινά με την Κατερινα, ύπνος, φαγητό και ξεκούραση για να βοηθήσουμε τα βλαστοκυτταρα να αποδώσουν, αφού το τελευταίο SPECT ήταν πολυ καλό, δείχνοντας (για πρώτη φορά) σημάδια ΜΟΝΟ βελτίωσης, δηλ. αναγέννησης των "προβληματικων" σημείων του εγκεφάλου. Βέβαια ακόμα δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι σταμάτησε εντελώς η καθοδική πορεία της νόσου κι ότι σταθεροποιηθηκα, αλλα είναι σίγουρα ένα συν. Πιθανότατα θα χρειαστεί να συνεχιστεί η θεραπεία με τα βλαστοκυτταρα, αλλα παράλληλα ψάχνουμε και κάνουμε ο,τι άλλο μπορούμε, μήπως και κάποτε τελειώσει αυτό το ατελείωτο ταξίδι. Καλα, σίγουρα θα τελειώσει, τίποτα δε μένει για πάντα ίδιο ειδικά αν το παλεύεις, το θέμα μου όμως είναι να έχει χαρούμενο τέλος, χάπι εντ που λέμε. Γιατί είμαι "χαρούμενο τυπακι" (όπως είπε και η γιατρός που μου έκανε τα ράμματα) και είναι κρίμα να μη μπορω να ζήσω όπως θέλω. Δεν είναι αυτολυπηση αυτό. Το λέω με τσαμπουκά. Θυμωμενη. Είναι ΚΡΙΜΑ! Ακούς;

Φιλώ σας για την ώρα. 

 

It’s been ages since my last post. A whole month! I was in India, I came back, I went to a new doctor, I fell, I got up….I mean that literally. After having managed to avoid it for a long time, I had another stupid mishap which resulted in 3 stitches on my chin (again) a huge bump over my right eye, a scrape on my right shoulder and painful ribs. The good thing is that I didn't break any teeth otherwise I definitely WOULDN'T be laughing at myself all day whenever I looked into a mirror and saw something that looked like a mix between Rocky Balboa after his epic fight and Kung Fu Panda. Yes, today, three days later the bruise has spread to my eye and I’m Fight Club fabulous!!! The good thing though is that my eye kinda opened so I can write the odd post.
When I came back from India I visited a neurologist, recommended to me by a good friend who also booked the appointment for me before I’d even returned to Greece. I’ll give you more details about this promising new chapter in my next post which will be soon, as on Monday (10/12) I’ll be going into hospital for some relevant tests.
Otherwise it’s daily physiotherapy with Katerina, sleep, food and rest so that we can help the stem cells bear fruit, seeing that the last SPECT was very good. It showed only signs of improvement (a first!), in other words a regeneration of the “problematic” areas in the brain. Of course we still can’t say with certainty that the deterioration has stopped or stabilized but the results are certainly a plus. I may need to continue cell stem therapy but in the meantime we are also looking into any alternative possible, in the hope that this endless journey will finally end. Ok I’m sure it will end, nothing ever stays the same especially when you fight for it, but the idea is to have a happy end because I’m a “happy babe” (as the doctor who stitched me up said) and it’s really a shame that I can’t live the way I want! This isn't self-pity! I’m pissed off! It’s a SHAME!! You hear?
Kisses for now