10 Days Left - Ωμ FM

Scroll down for ENGLISH

Αντε λοιπόν 10 μερουλες έμειναν για την επιστροφή. Δε θα αρχίσω γκρίνια αν και το είχα υποσχεθεί στο προηγούμενο ποστ. Ξέρω, απίστευτο, μιας και είμαι γνωστή γκρινιαρα, όμως ανυπομονω πλεον τόσο να γυρίσω σπίτι να δω οικογένεια, Πεπε και φιλους, οποτε η γκρίνια μάλλον μετατίθεται σε μελλοντικό ποστ που θα μου λείπει η Ινδία και οι εδω αγαπημενοι φίλοι!

Ιδιαίτερα νέα δεν έχω, σήμερα έκανα το τελευταίο SPECT scan για να δούμε τι καταφέραμε τόσους μήνες. Όταν έχω τα αποτελεσματα θα ενημερώσω. Όπως μου λένε εδω οι γιατροι ΠΡΕΠΕΙ να γυρίσω σπίτι να ξεκουραστω, να φάω καλα, να συνεχίσω φυσικοθεραπεια και να δώσω χρόνο στα βλαστοκυτταρα να αναπτυχθούν και στη θεραπεία να αποδώσει.

Έν τω μεταξυ είναι γνωστο πόσο μεγάλη σημασία για ολους έχει η ψυχική ηρεμία και πόσο δύσκολο είναι να διατηρείται, ειδικα όταν κάποιος παλεύει με μια καθημερινότητα που θα του ήταν ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ μόλις λίγα χρόνια πριν... Εδω στην Ινδία νιώθω πολλα πρωτόγνωρα συναισθήματα. Η διαφορά της κουλτούρας, η ηρεμία και η χαρα που πλανάται γύρω παρόλο το χάος και τη φασαρία, είναι αδύνατο να περιγραφεί με λόγια. Οι εικόνες και η μουσικη με μαγευουν καθημερινά και σε ανυποψιαστες στιγμές. Οι φίλοι ασθενείς και οι συνοδοί τους, οι νοσηλεύτριες και οι γιατροι, οι φυσικοθεραπευτες και οι εργοθεραπευτες, οι βοηθοί, οι φυλακες και οι καθαριστες, ΟΛΟΙ με τον τροπο τους, με ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο ή μια κουβέντα, ΟΛΟΙ μου έδωσαν κάτι που θα το κουβαλαω πάντα μες την καρδια μου. Είμαι ευγνώμων που έζησα εδω και που έμαθα τόσα. Που γελασα τόσο. Που ένιωσα τόσα. Γιατι...

Έχω πληγωθει πολυ τα τελευταία χρόνια ειδικα μετα την επιδείνωση της ασθένειας μου. Ψάχνω συνεχώς τρόπους να προστατεύω τον εαυτό μου πλέον, αλλα ακόμα δεν τα έχω καταφέρει μιας και σχετικα πρόσφατα πάλι άφησα να μου συμβεί. Γιατι λέω άφησα; Γιατι την πρώτη φορα που σε πληγώνει κάποιος λες οκει. Τη δεύτερη που θα στο κανει λες κακώς. Την τριτη όμως φταις ΕΣΥ που αφησες να σου συμβει και δε λες τίποτα. Αυτη είναι η θεωρία μου έστω. 

Προχθες λοιπόν βρήκα κάτι σημειώσεις στο κινητο μου απο ένα mail, που (δυστυχώς) δε θυμάμαι ποιος μου έστειλε πριν καιρο. Το δοκίμασα! Αλήθεια σας λέω, γιαυτο και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζι σας. Μπορει να δουλέψει για ολους μας. Ό,τι δυσαραστο προέρχεται απο το παρελθόν και με στεναχωρεί έχει ήδη σβηστεί απ´το ραδιόφωνο του μυαλού. Ο,τι με φοβίζει ή με ανησυχεί για το μέλλον, επίσης. Λοβοτομη τύπου; Ίσως. Αλλα για την ώρα μου κάνει μια χαρα. Μαζι με πολλα ινδικα ωμμμμμμμ. Δοκιμαστε το! (κι αν πιάσει...) :-)

"...μπορείς να παίξεις και το παιχνίδι με τις ραδιοσυχνότητες.
Βρες την δική σου συχνότητα.
Η συχνότητα της λύπης και του φόβου δεν είναι η δική σου.
Η δική σου είναι η συχνότητα της αγάπης και της χαράς (και της υγείας να συμπληρώσω εγω).
Όταν λοιπόν πιάνεις τον εαυτό σου να υποκύπτει στον πειρασμό του φόβου, της αμφιβολίας, της ανησυχίας κλπ., άλλαξε συχνότητα!
Μπορείς ν’ αλλάξεις την συναισθηματική σου συχνότητα όπως αλλάζεις σταθμό στο ραδιόφωνο.
Ό,τι υποφέρει δεν είναι δικό σου κομμάτι. Άλλαξε συχνότητα.
Δεν είναι μυστικιστικό. Δεν είναι θαυματουργό. Δεν είναι μαγικό.
Είναι ο φυσικός νόμος.
Θα είσαι σε όποια συχνότητα συντονιστείς.
Από όλες τις συχνότητες που παίζουν όλη την ώρα σε ποιά είσαι συντονισμένος;
Αν δεν σου αρέσει το τραγούδι που ακούς, άλλαξε σταθμό!
Ακούω τον σταθμό στον οποίο έχω συντονιστεί…
Aν υπάρχει λύπη και βάσανο στην ζωή μου τότε αυτό δεν σημαίνει παρά ένα πράγμα: έχω συντονιστεί με τον σταθμό της λύπης και των βασάνων.
Το μόνο που έχω να κάνω είναι να αλλάξω κανάλι.
Είναι παράνοια να μένεις σε μια κατάσταση ή σχέση που σε πληγώνει ελπίζοντας ότι θα αλλάξει θαυματουργά σε μια κατάσταση που να αγαπάς.
Άλλαξε σταθμό!
Στον σταθμό των βασάνων παίζει βάσανα.
Αυτό και τίποτα άλλο.
Αν δεν σου αρέσει άλλαξε συχνότητα!
Την ίδια στιγμή, σε άλλους σταθμούς παίζει αγάπη (και υγεία καλε!).
Και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συντονιστείς…"

Απλουστατον!

Oh well 10 days left before the return. I'm not going to start the moaning even though I promised you I would in my previous post. I know! Unbelievable right? Seeing I'm your classic moaner. The truth is however that I can’t wait to come home and see my family, Pepe and friends so the moaning will have to take a rain check until a later post, when I’ll be missing India and my friends here.

I don’t have any special news to share. I did my last SPECT scan today so that we can see what we have accomplished in all these months. When I get the results I’ll let you know. My doctors however tell me that I MUST go home in order to rest, eat well, continue my physiotherapy and give the stem cells a chance to develop so that the therapy can have the required results.
In the meantime we all know how important our emotional well-being is and how difficult it is to maintain it, especially when one endures a daily struggle that would have been INCONCEIVABLE a few years ago…. Here in India I have experienced many unprecedented sentiments, the difference in culture, the tranquillity and the joy that surrounds everything despite the chaos and noise. It’s impossible to describe in words. The images and music enchant me daily and at unsuspecting moments. My fellow patients and their companions, the nurses and the doctors, the physiotherapists and the occupational therapists, the assistants, the guards and the cleaners. Each of them in their own way, be it with a look, a smile, a kind word, ALL gave me something that I will always carry in my heart. I am grateful that I had the chance to live here and learn so much, laugh so much, feel so much. Because…
I’ve been hurt a lot over the past years especially after the deterioration of my condition and so I am continuously searching for ways to protect myself. I still haven’t managed it though seeing that just recently I let it happen to me once again. Why do I say, I let it? Quite simply because the first time you let someone hurt you, you say OK, the second time it happens you say that it was bad. The third time however YOU are to blame for letting it happen and you don’t say anything. That at least is my theory.
Anyway yesterday, while browsing through my cell phone, I found some notes from an email which someone had (I can’t remember who unfortunately) sent me a while ago. I tried it! I'm telling you the truth and that is why I decided to share it with you. It works on everyone. Everything bad that happened to me in the past and had upset me has been turned off by the radio in my mind. Everything that frightens or worries me about the future too. A kind of Lobotomy? Maybe…but for now it suits me just fine. Along with lots of India ommmmmmmmmmms. Try it! (and if it works….)

“…you can play the game with the radio frequencies.
Find your own frequency.
The frequency of sadness and fear are not yours.
Yours is the frequency of love and happiness (I added health)
So when you catch yourself succumbing to the temptation of fear, doubt, anxiety, etc., change frequency!
You can change your emotional frequency just as easily as changing a radio station.
Whatever suffers is not your piece. Change frequency.
It is not mystical. It is not miraculous. It is not magic.
It is the natural law.
You will be any frequency you tune in to.
Of all the frequencies that play all the time which one are you tuned to?
If you do not like the song you hear, change the station!
I listen to the station to which I have tuned in to...
If there is sadness and suffering in my life then it means only one thing: I have tuned in to the station of sadness and torment.
All I have to do is change the channel.
It is insanity to stay in a situation or relationship that hurts hoping that it will change miraculously into a situation which you will love.
Change station!
The torment station plays suffering.
That and nothing else.
If you do not like it change the frequency!
Other stations are playing love at the same time (AND health!).
And all you have to do is tune in ...”

Simple!