Αλλαγές ~ NewYear2014 Changes

*  Scroll down for English *

Απ'όταν άρχισα να γράφω αυτο το μπλογκ, είχα ορκιστεί να μη γράφω ποτέ οταν νιώθω ψυχολογικά πεσμένη, απογοητευμένη, αδύναμη. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλα οπως δε μ'αρεσει να διαβάζω μιζεροκλαψιαρικα κείμενα που μονο λύπηση προκαλούν, ετσι δε θελω να ειμαι κι απο αυτούς που τα γράφουν. Μη παρεξηγηθώ, ολα τα συναισθήματα υπάρχουν, ειναι ανθρώπινα και μέρος της ζωής και τα αποδέχομαι. Απλα δεν έχω διάθεση να τα μοιράζομαι. Ούτε να τα διαβάζω. 

Ετσι, εκτός απο ελάχιστες νομιζω αναρτήσεις, συνήθως βλέπετε μια χαρούμενη, δυνατή σουπερηρωίδα, που ναι ειμαι εγω αλλα δεν ειμαι κιόλας. Γιατι υπάρχει ειλικρινά ένας απο σας που πιστεύει οτι ειμαι πάντα ετσι;; Αν ναι σας ικετεύω σταματήστε τον!! Θα έπρεπε να ήμουν λοβοτομημενη ή να είχα χάσει τα λογικά που, που καλώς ή κακως (κακώς συχνά) ειναι καλυτερα απο ποτε! 

Διαννοειται κανεις πως ειναι να "χάνεις" το σώμα σου συνεχώς επι 6μιση χρόνια, αλλα συγχρόνως να κερδίζεις στο μυαλο, τη λογική σκέψη, τις νέες γνώσεις, εμπειρίες, πνευματικότητα, να ειναι η μνήμη απίστευτη, η σκέψη ανοιχτή... Και να μη μπορείς να μιλήσεις να μοιραστείς τόσα και τόσα που ΨΟΦΑΣ να πεις; 

Ο περισσότερος κόσμος φυσικα (και ευτυχώς) όχι, δεν το διαννοειται. Ούτε εγω μπορουσα. Και αν μου έδειχναν ένα τρέιλερ της τωρινής ζωής μου πριν απο 6-7 χρόνια, πραγματικά δεν ξέρω που μπορει να εφτανα (απ'τον 6ο όροφο ειναι σίγουρο ε;)...

Γιατι τα γράφω τώρα αυτά θα μου πεις πρωτοχρονιάτικα; Ε γιατι νιώθω χάλια και το μοιράζομαι. Γιατι ετσι γουστάρω. Γιατι το 2014 θα αλλάξουν ολα. Γιατι δεν παει άλλο. Γιατι το γκαντεμο13 μου έμαθε πολλα, με προετοίμασε, με άλλαξε. Καιρός να αλλάξουν ολα λοιπόν. Οπως πρέπει και οπως ή όσο χρειαζεται για τον καθένα. Σύμφωνοι;

Σας φιλώ! 

~~~~~~~~~

Since I started writing in this blog, I had sworn that I would not write while emotionally distressed, disappointed, weak. For no other reason than the fact that, as I don't enjoy reading miserable / whining posts that only cause pity, I also don't like to be one of those that write them. Don't get me wrong, all feelings exist, they are human and part of life, and I accept them. I just don't feel like sharing them. Or reading about them.

So, apart from only a few, I think, posts, what you usually see is a happy, strong superhero, which, yes, is who I am, but then again also not. Because is there really even one of you who believes that this is how I am at all times? If yes, please stop him! I would have to be lobotomized or to have lost my mind, which, for good or ill (for ill, often) is better than ever! 

Can anyone fathom what it is like, to "lose" your body, constantly, for six and a half years, but at the same time win in terms of thinking, logic, new knowledge, experience, spirituality, an incredible memory, an open mind... And not be able to speak and share all those things you are DYING to say? 

Most people, of course (and thankfully so), no, they cannot fathom. I couldn't either. And if someone had shown me a trailer of my life as it is today 6-7 years ago, I really don't know what I might have done (from the 6th floor it is a sure thing, right?)...

You will ask why I am writing all of this on new year's day. Well, because I feel like crap and I am sharing it. Because I feel like it. Because in 2014 everything will change. Because I've had enough. Because stupid 2013 taught me a lot, prepared me, changed me. So it's time everything changed. As it should and as it must, and as much as it has to for everyone. Deal?

Kisses. 

 ~ Translated by Mizz Teaque (@missteaque1) ~j