India Trip - Sunday's Thoughts

* SCROLL DOWN FOR ENGLISH *

Τελευταία Κυριακή στην Ινδία και τα συναισθήματα ανάμικτα. Πολυ ανάμικτα. Έχω μπερδευτεί. Ναι θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου, να βρεθώ με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, το σκυλάκι μου, να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου και να φάω τα φαγητά που μου αρέσουν. Μου μου και πάλι μου. Εδώ δεν τα έχω όλα αυτά τα "μου". Έχω απλα τον Eαυτό Μου να παλεύει και να προσπαθεί να ξεφορτωθεί αυτή την παλιοαρρωστια. Και μόνο αυτο με ενδιαφέρει πραγματικά τα τελευταία χρόνια. Μονο όμως. Και εδώ νιώθω ότι κάτι συμβαίνει επιτέλους και ότι δεν παλεύω άδικα. Οπότε γυρνοντας σπιτι νιώθω σαν να "κλεβω", σαν να αφήνω κάτι στη μέση. Σα να κάνω "κοπάνα" απ´το σχολείο. Βέβαια το χρειάζομαι το διάλειμμα και το δικαιούμαι. Αλλα θα μου λείψει αυτο το καθημερινό "ξεπατωμα", η σύγκρουση με τις αντοχές και τα όρια μου. Σε όλα τα επίπεδα. Καθώς όπως ξέρουμε, τα πράγματα ποτέ δεν είναι όπως φαίνονται απο την απ´εξω κι απο απόσταση. Ανάμικτα συναισθήματα, μωρε καλα έγραψα στην αρχή. Το μόνο σίγουρο συναίσθημα που έχω είναι η ανυπομονησία να αγκαλιασω την οικογένεια μου και κάποιους φίλους, αλλα και να πνιξω στα φιλια τον σκύλο μου τον Πεπε! Κατα τα αλλα, μιας και οι βελτιώσεις μου ήταν σημαντικές και πολυ ενθαρρυντικές, στην Ινδία θα ξαναρθω μάλλον. Ίσως σύντομα μάλιστα αν τα καταφέρω. Οπότε δεν στεναχωριεμαι. Phir milenge oπως λένε λοιπόν εδω. Ή αλλιώς see you!!

Χμμμ σαν να τα ξεμπερδεψα λιγάκι τελικά ε; India Gate (photo taken with my iPhone)

Last Sunday in India and I have mixed feelings. Very mixed feelings. I’m confused. Yes on the one hand I want to go home, to be with my loved ones, my dog, to sleep in my bed and to eat the food I like. My my and my again. I don’t have all these “my’s” here. I just have Myself fighting and trying to get rid of this stupid disease. This is all that I have really cared about over the past years. The only thing! Here I feel that something is finally happening and that my struggle isn’t in vain. So by returning home I feel as if I’m “cheating”, as if I’m leaving something unfinished, as if I’m playing truant from school. Of course I do need the break and I deserve it, but I’m going to miss the daily “torture”, the clashes with my endurance and my limits, on all levels because as we know nothing is as it seems when you see it as an outsider and from a distance. Mixed feelings!!!…as I rightly said at the beginning. The only feeling I am sure of is that I can’t wait to hug my family and some friends and also to smother my dog Pepe with kisses! Otherwise seeing that the improvements to my health were both important and very encouraging l'll probably come back to India, and very soon if I can manage to. So I’m not upset. “Phir milenge” as they say here or in other words…See you!!!
Hmmmmm I think I’m slightly less confused now, right?