India Trip - Days 23-34 Gautham City, Mall and more

* SCROLL DOWN FOR ENGLISH VERSION *

Ποτε δεν μου αρεσαν οι στοχοι. Ιδιαιτερα οι μακροπροθεσμοι. Δεν ημουν ποτε το μεθοδικο ατομο που εβλεπε εναν "στοχο" και με υπολογισμους προσπαθουσε να δει πως/ποτε θα τον φτασει. Ως φυση πολυ ανυπομονη, συχνα τα παρατουσα, ιδιαιτερα οταν δεν επροκειτο για κατι σημαντικο, οποτε υπηρχε η πολυτελεια και αυτης της επιλογης. Παρολ'αυτα, περιεργως, σχεδον παντα τα καταφερνα. Χωρις υπολογισμους. Απλα εβαζα τα δυνατα μου και η μια μικρη "νικη" με κινητοποιουσε, μου εδινε δυναμη, συνεχιζα για την επομενη μικρη "νικη" και χωρις να το καταλαβω εφτανα σ'αυτο που ολοι λεγανε "στοχο".


Οσοι με ζουνε απο κοντα τα τελευταια χρονια, ξερουν καλα τι ζηταω τοσο καιρο απο τους δεκαδες γιατρους και τις διαφορες θεραπειες που εχω δοκιμασει. Κατι που μεχρι τωρα δεν ειχε συμβει... Μια μονο μικρη "νικη", ενα θετικο σημαδι που θα μου δωσει δυναμη να συνεχισω. Γνωριζω οτι στην κατασταση μου η οποια βελτιωση (αν ερθει), θα ερθει πολυ σταδιακα και ισως εκνευριστικα αργα. Εξαλλου δεν αρρωστησα απ'τη μια μερα στην αλλη. Θα ηταν παραλογο να περιμενω να γινω καλα μεσα σε λιγες εβδομαδες. Ομως δεν εχω την πολυτελεια να τα παρατησω. Με τιποτα. Ειδικα τωρα που επιτελους, για πρωτη φορα στα 4 χρονια της ασθενειας, βλεπω θετικα σημαδια!! Μικρουλια αλλα σημαντικα γιατι μου δειχνουν οτι βρισκομαι στο σωστο δρομο. Και δεν τα βλεπω μονο εγω, τα βλεπουν ολοι γυρω μου και χαμογελουν. Και χαμογελω κι εγω, συγκρατημενα μεσα μου-διαχυτα απ'εξω μου ως γνωστος "χάχας" που ειμαι (να θυμηθω να το κοιταξω αυτο καποια στιγμη ε?!) και χαιρομαι διπλά που αποφασισα αυτο το ταξιδι. 


Μενει αλλος ενας μηνας λοιπον, εδω στο -αγαπημενο πλεον- Nεο Δελχι! Οχι οτι εχω δει και πολλα πραγματα, αλλα οι ανθρωποι και η ενεργεια αυτου του τοπου μ'εχουν πραγματικα καταγοητευσει. Πριν μια εβδομαδα μεταφερθηκαμε στο αλλο κτιριο της κλινικης, το Gautam Nagar (που οι εδω το αποκαλουν χαριτολογωντας Gautham City), για την πρωτη μου "μεγαλη" procedure. Η παραμονή στο άλλο κτίριο πήγε καλα σε γενικές γραμμές, αλλα ευτυχώς ήταν μόνο 2 μέρες και πέρασαν γρήγορα. Το "ευτυχώς" το λέω γιατί το κτίριο ήταν παλιό, οπότε είχε διάφορα μικροπροβλήματα όπως πχ το μπάνιο, το θορυβωδες αιρκοντισιον  και γενικώς ήταν κάπως υποβαθμισμένα, αλλα παρόλα αυτά όλα πήγαν καλα! Μου βάλανε ένα μικρό καθετηρακι στην σπονδυλική στήλη, έτσι για 2 μέρες "βομβαρδιστηκα" με εκατομμύρια βλαστοκυτταρα!! Στην αρχή φοβήθηκα γιατί η τριτη (απο τις 8 προγραμματισμένες για το 2ημερο) εγχυση ποναγε παρα πολυ, αλλα αμέσως θορυβηθηκαν οι γιατροί, διορθωσαν κάποια πραγματάκια και μετα όλα ηταν ενταξει. Είναι φοβερό το πόσο με προσέχουν και πόσο ανησυχούν μην πονεσω, είναι συγκινητικοί!   


Αφου συνηλθα απ'το 2ημερο στου Μπατμαν, την προηγουμενη Κυριακη βγηκαμε με την Ευα για βολτα και φαγητο στο Citiwalk Mall. Σοκ και δεος! Δεν εχω παει σε λιγα εμπορικα κεντρα στη ζωη μου, σε Ευρωπη και Αμερικη, αλλα εδω μιλαμε για ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ mall, με ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ μαγαζια και ΑΜΕΤΡΗΤΟ κοσμο. Τιποτα δεν θυμιζε Ινδια βεβαια, αλλα περασαμε ομορφα και ξεφυγαμε λιγο απ'τη ρουτινα της κλινικης. Η αποθεωση της παγκοσμιοποιησης (ή του σουρρεαλισμου) δε, μας βρηκε μεσα στο Ινδικο εμπορικο, σε Ιταλικο εστιατοριο, οπου επαιζε Ελληνικη μουσικη. Επρεπε να βλεπατε τα απορημενα και εκπληκτα βλεμματα μας, ακομα θα γελαγατε!


_____________________________________________________________



I've never liker targets! Especially long term targets. I have never been a methodical person who would set a "target" and then by doing various calculations would try to figure out how/when to reach it. Being impatient by nature, I'd often give up especially when it wasn't something important and I had the luxury of that option. Nevertheless, I always managed strangely enough. Without planning! I just did my best and each small "victory" motivated me, gave me strength and so I'd move to the next small  "victory" and before I knew it I'd reached what others would call a "target".


Those close to me over the past few years know exactly what I've been asking of the hundreds of doctors and from the various treatments I've tried. Something that hadn't happened until now... A single small "victory", a positive sign that would give me the strength to carry on. I am fully aware of my condition and that any improvement (if any) will be gradual perhaps nerve-rackingly slow. Anyway I didn't get sick overnight so it would be illogical to expect to get well within a few weeks, but I don't have the luxury of the option to give up. In no way! Especially now that finally, for the first time in my 4 years of illness, do I see positive signs!!!! Little ones, yet important because they indicate that I'm on the right path. And the wonderful thing is that I'm not the only one who has noticed them; everyone around me sees them and smiles. So I smile too, modestly to myself, -pervasively to everyone else, being the "joker" that I am (I must remember to have that seen to sometime. Right?!) and I'm twice as happy that I decided to undertake this journey.


So I have one more month left, here in my now beloved-New Delhi! Not that I've seen much but the people and the energy of this place has really enchanted me. A week ago we moved to a different clinic building in Gautam Nagar (which those here jokingly refer to as "Gautham City") for my first major procedure. Our stay in the other building was relatively fine; luckily it was only for two nights and the time passed quickly. I say "luckily" because the building was old and thus had different little problems like for example the bathroom, the noisy air-conditioner and its general disrepair but other than that things went well. They inserted a small catheter into my spine, and so for two days I was "bombarded" with millions of stem cells!! I got a fright at the beginning because during the third of the 8 programmed injections for the two days, I experienced incredible pain, but the doctors were immediately alerted, and they made some minor corrections which made everything okay again. It's amazing how well they take care of me and how much they worry about me feeling pain, it is truly moving!


Having recovered from my "Batman" weekend, Eva and I went for an outing and something to eat at the Citiwalk Mall last Sunday. Shock and awe!!! I've been to many shopping centres in my life, both in Europe and in the States, but we're talking about a GIGANTIC mall here, with an unbelievable amount of shops and countless people. None of it reminded you of India of course but we had a great time and escaped from the drudgery and the routine of the clinic for a while.  The epitome of globalisation (or surrealism) had us located in an Indian shopping centre, sitting at an Italian restaurant which was playing Greek music! If you'd seen our bewildered and amazed expressions, you'd still be laughing!

Η Ευα :)

Ο "χαχας"

India Trip - Days 7-22 Ρουτίνα

* SCROLL DOWN FOR ENGLISH VERSION  *

Εχω να γραψω 2 εβδομαδες! Μερικοι ανησυχειτε και με ρωτατε τι συμβαινει. Ε λοιπον συμβαινουν πολλα, παρα πολλα και ακριβως αυτος ειναι και ο λογος που δεν γραφω :)
Περιμενα οτι θα ηταν κουραστικο το προγραμμα εδω -εξαλλου γιαυτο ηρθα, οχι για σπα- αλλα το σωμα μου προφανως σοκαριστηκε, αφου απ'την απολυτη αδρανεια περασε στη φουλ δραση, με φαρμακα, βλαστοκυτταρα, κινηση. Κι αυτο ειναι καλο!
Ευτυχως η καλη εντυπωση που σχηματισα τις πρωτες μερες συνεχιζεται, μαλιστα καλυτερευει οσο συνηθιζω την καθημερινη ρουτινα. Επισης, με διάφορα που προκυπτουν οπως πχ ενας επιμονος βηχας, ή το γεγονος των πολυ λεπτων (σχεδον αορατων) φλεβων μου, βλεπω ξανα ποσο αψογοι επαγγελματιες αλλα και ευγενικοι, ευαισθητοι ανθρωποι ειναι. Το ποσο σεβονται τον ασθενη και ανησυχουν μην τυχον τον πονεσουν ή ταλαιπωρησουν ειναι συγκινητικο.
Ρουτινα λοιπον με: πρωινο ξυπνημα γυρω στις 8-8μιση, αυγα ομελετα για μπρεκφαστ, επελαση νοσοκομων-γιατρων-καθαριστων-ξανα και ξανα κλπ, φαρμακα, πρωινη δοση βλαστοκυτταρα με ενεσουλα στο μπρατσακι, πρωτη φυσικοθεραπεια με τον Rijul στις 11, καπακι εργοθεραπεια με την Harsha στις 12παρα τεταρτο, βουρ για μεσημεριανο στο δωματιο, απογευματινη δοση βλαστοκυτταρα στο μπρατσακι/σουρωτηρι, δευτερη  φυσικοθεραπεια με τον Rijul στις 2και τεταρτο, ε και γυρω στις 3 τελειωνει ο "αγωνας δρομου". Συνηθως πεφτω πτωμα για κανα 2ωρο υπνο, ξυπναω για φαγητο βραδυνο, φαρμακα, λιγη τιβι, εξασκηση σε διαφορα που ζητανε η Harsha και ο Rijul, μπανιο και ξανα νανι! Οταν υπαρχει procedure (1 την εβδομαδα) αλλαζει καπως το προγραμμα. Τις Κυριακες επισης. Οπως χθες, που ηταν μια ησυχη και (επιτελους) ηλιολουστη Κυριακη και βγηκαμε με την Ευα την πρωτη μας βολτα εδω στα περιξ! Φαγαμε και κουλφι, ειδαμε και ιερη αγελαδα. Αμε!


__________________________________________



I haven’t written in two weeks! Some of you are worried and have been asking me what has happened. Well… A lot of things have happened, an incredible amount!… which is exactly why I haven’t been writing.  I was expecting the programme here to be tiring-after all that’s what I came here for, it wasn’t to relax, but my body obviously got a shock, having being jolted from its up till now state of total relaxation to one of full action, with medications, stem-cell treatments, movement. And this is good! 
Luckily the good impression I formed during the first days continues, and in fact even improves as I get used to the daily routine. Also with the different things that have come up during the course of the treatment i.e. an intense cough, the fact that I have extremely fine (almost invisible) veins, it once again becomes apparent to me what perfect professionals they are here, as well as being good mannered, sensitive people. How much they respect the patients and their concern about not inadvertently hurting or stressing them is moving.
So routine it is with: wake-up time at 8-8 thirty, an omelette for breakfast, a barrage of nurses-doctors-cleaners-over and over etc., medication, morning dose of stem-cells with a little “prick” in my arm, morning physiotherapy with Rijul at 11 followed immediately by occupational therapy with Harsha at 11.45,  zoom to my room for lunch, afternoon dose of stem-cells in my arm/sieve, second round of physiotherapy with Rijul at 2.15 and my “marathon” ends at about 3.00 .I then usually pass out, dead to the world, for a 2 hour nap, wake up for supper, medications, a little TV, do the various exercises that Harsha and Rijul have given me, bath and then beddy bye time again! When there is a procedure (1 per week) the programme changes slightly as it does on Sundays. Take yesterday for example which was a quiet and (at last) sunny Sunday, Eva and I went out on our first excursion around the area! We ate koulfi and even saw a sacred cow. Oh Yes! 

Θεα απ'το δωματιο