SCROLL DOWN FOR ENGLISH
Πως περνάει ο καιρός! Έχουν μείνει 40 μέρες μόνο ως την επιστροφή στην Ελλάδα και δεν μπορω να το πιστέψω ακόμα. Αν χαίρομαι; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, οχι. Αν εξαιρέσουμε την οικογένεια, κάποιους φιλους και τον Πεπε, δε μου λείπει τίποτα εδω. Αλλα τέλος πάντων, τη γκρίνια και την κλαψα που φευγω θα σας αφήσω να την απολαυσετε σε ερχόμενο ποστ.
Έχω να γράψω απ´το χειρουργείο για την τοποθέτηση του πορτ. Ευτυχώς όλα πανε ρολόι με αυτο, κρίμα που δεν το είχα βάλει νωρίτερα να γλυτωνα τα τρυπηματα, τις μελανιες και τον πόνο τόσων μηνών. Απο το τελευταίο ποστ λοιπόν, καταρχην έφυγε ο Θοδωρής όπως ήταν κανονισμενο και ήρθε η Κατερίνα στη θέση του, για να μείνει μαζι μου για το δεύτερο μισο της θεραπείας. Η Κατερίνα είναι η φυσικοθεραπευτρια μου στην Αθήνα και πολυ καλο παιδι, οποτε η συνεργασία μας παει άψογα πιστεύω.
Ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο τυχερη είμαι που έχω στη ζωη μου ανθρώπους όπως η Μιμικα, ο Θοδωρής και τωρα η Κατερίνα, που χωρίς αυτους εδω στην Ινδία δε θα είχα κάνει ΤΙΠΟΤΑ! Σταματαω εντάξει...
Η υγεία μου; Χμμμ. Βασικα σταθερη. Καθημερινά πανω κάτω λόγω συνθηκών, διάθεσης, ύπνου, procedure, ημερών του μήνα, καιρού, πανσεληνου (αστειευομαι φυσικα για το τελευταίο). Οι γιατροι είναι ικανοποιημένοι με τη σταθερότητα μιας και ήταν το σημαντικότερο ζητούμενο. Επίσης βλέπουν μικρές βελτιώσεις στην κλινικη μου εικόνα. Αυτο που βλέπω κι εγω είναι αύξηση της δύναμης και της ευλυγισιας μου, αλλα όσοι με ξέρετε καταλαβαίνετε πόσο ΔΕΝ μου αρκεί αυτο και πόσο απογοητευμενη είμαι που μετα απο τόσους μήνες εδω δεν έχω μεγαλύτερη βελτίωση. Όπως μου είχε πει απ'την αρχη η Δρ. Σροφ, ήρθα σε πολυ προχωρημένο στάδιο της ασθένειας και θα χρειαζόταν πολύς καιρός και τουλάχιστον ενάμιση χρόνο θεραπείας για να δούμε σταθεροποίηση (και αν). Τωρα μετα απο δεκατρείς μήνες απο την έναρξη της θεραπείας φαίνεται να σταθεροποιουμαι. Είναι αρκετό; Θα συνεχίσω; Θα ξαναρθω; Θα δοκιμάσω κάτι άλλο; ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι άλλο; Θα δούμε.
Για την ώρα κάνουμε υπομονη (πφφφφ), συνεχίζουμε την προσπάθεια, ακούμε ωραίες ινδικες μελωδίες και απαντάμε σε ερωτηματολόγια. Άντε ναι χαμογελαμε κιόλας...
Διαβαστε εδω:
http://press-gr.blogspot.gr/2012/10/blog-post_7588.html
How time flies! There are only 40 days to go until my return to Greece and I still can’t believe it. Am I happy? To tell you the truth, no. With the exception of my family, some friends and Pepe, I lack for nothing here. Anyway I’ll leave the whinging and the moaning about my leaving for you to enjoy in my next post.
The last time I wrote was from the surgery when I was getting my port fitted, Luckily everything is going smoothly with it and it’s a pity I hadn’t had it done sooner, it would have saved me from innumerable punctures, bruises and months of pain. Since my last post, Thodoris left as planned and Katerina came in his place to stay with me for the second half of my treatment. Katerina is my Physiotherapist in Athens and is a very nice person and I believe we are getting along splendidly.
At times like these I think of how fortunate I am to have people like Mimika, Thodori and now Katerina in my life, for without them I would have accomplished NOTHING in India. Ok Ok I’ll say no more….
My health? Hmmm. Basically stable. It fluctuates on a daily basis according to various conditions like my mood, the amount of sleep I’ve had, procedure, day of the month, weather, full moon (I’m just kidding about the last) The doctors are satisfied with my stability seeing that is what we were aiming at. They are also seeing small improvements in my clinical picture. The improvement which even I have noticed is in my increase of strength and flexibility, but those of you who know me, understand why this ISN’T enough for me and how disappointed I am that after so many months I don’t have a greater improvement. But as Dr Shroff had told me from the outset, I started my treatment with the disease already at a very advanced stage, and I knew I would need at least a year and a half of treatment just to stabilize (and even that wasn’t certain). So now thirteen months after the commencement of my treatment it seems that I am stabilizing. Is it enough? Will I continue? Will I try something else? IS there anything else? We’ll see.
For the time being we’ll be patient (pfffffff) . We’ll keep on trying. So in the meantime we listen to nice Indian melodies and answer questionnaires. And yes we even smile sometimes….
