Monday, April 16, 2012
India2 Overall Update
Σήμερα μου ευχήθηκαν "χρόνια πολλα στη μακρινή Ινδια" και συνειδητοποίησα ότι αν κάποιος παρακολουθεί την πορεία μου μόνο μέσω του blog (δηλ. δεν γνωριζομαστε προσωπικα, δεν έχει twitter, facebook κλπ), λογικό ειναι να νομίζει ότι έκανα Πάσχα εκει. Όμως έχω επιστρέψει απο τον Μάρτιο. Δεν εγραψα ποστ 2 μήνες, αλλα η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν.
Ο Φεβρουάριος δε, ηταν αστραπή. Για ποτε πήγαμε ποτε γυρίσαμε, ακόμα απορούμε με την Μιμικα. Περάσαμε πολυ καλα μάλλον, γιαυτο. Όχι δεν κάναμε κάτι ιδιαίτερο, ούτε ήταν ταξίδι αναψυχής φυσικα. Καθημερινή εντατική φυσικοθεραπεια, εργοθεραπεια, φάρμακα, ενεσεις ενεσεις και πάλι ενεσεις. Όμως η διάθεση ήταν τόσο καλη, η αγάπη και η φροντίδα της Μιμικας σε μένα τόσο συγκινητική, το γέλιο μας τόσο αβίαστο και ειλικρινές, που όλα κύλησαν όπως ακριβώς έπρεπε. Όχι ότι δεν το περίμενα φυσικα, αλλα μια που το'φερε η κουβέντα ας τα ξαναπώ κι ας ευχαριστήσω δημοσια την Μιμικα που ηταν συνεχεια διπλα μου, καθώς και τον Lorenzo της, που την αποχωριστηκε τόσο καιρο για χάρη μου. (Κι ας ικετεψουμε όλοι μαζι να το ξανακάνει) :)
Το δεύτερο ταξίδι λοιπόν πήγε καλα. Βελτιώσεις ιδιαίτερες δεν είδα, αλλα κατα τους γιατρούς ήταν λογικό. Ο στόχος εξακολουθεί να είναι η σταθεροποίηση της κατάστασης μου, πράγμα που δείχνει ότι θα συμβεί. Απο κει και πέρα η βελτίωση. Σιγα σιγα. Η ελπίδα υπάρχει, δε σβήνει ποτε!! Στο πρώτο ταξίδι ήταν ορατές μικρές βελτιώσεις. Τώρα φαίνονται στις εξετάσεις μου, αλλα χρειάζεται χρόνος, πολλη δουλεια και πολλα βλαστοκυτταρα. Πρέπει να ξαναπαω, μου το είχαν πει απ´την αρχη εξάλλου ότι ανάλογα πως θα ανταποκριθει ο οργανισμός μου, θα αποφασιζαμε τη συνέχεια ή όχι της θεραπείας. Τώρα βρισκόμαστε σε συνεχή επικοινωνία και περιμένω να μου πούνε ποτε και για πόσο πρέπει να ξαναπαω. Πιθανότατα τον Ιούνιο, οπότε αν ενδιαφέρεται κάποιος να έρθει μαζι ως συνοδος, ας επικοινωνήσει μαζι μου με προσωπικό μήνυμα στο facebook να το συζητήσουμε.
Απο όταν γύρισα, κάνω φυσικοθεραπειες κάθε μέρα και προσπαθω να περπατάω όσο γίνεται περισσότερο. Η ισορροπία μου δεν είναι καλη, αλλα παρ'ολα αυτα, τώρα καταφερνω περίπου 25 βήματα χωρίς υποστήριξη.
Μόλις έχω νεότερα θα ξαναγραψω. Υπόσχομαι σύντομα αυτη τη φορα.
Χρόνια πολλα με υγεία και αγάπη σε ολους. Namaste φυσικα!
Today I was wished a “Happy Easter in faraway India” and I realized that if someone had been following my progress solely through my blog, (without knowing me personally, or not being Facebook or Twitter users) it would be logical to assume that I’d spent Easter there. I did however return in March. I haven’t written a post in two months and to tell you the truth I didn’t realize how fast time had flown, February in particular went by in a flash. Mimika and I still wonder at how quickly time had passed between us leaving and returning. Probably because we had such a good time, not that we did anything special, after all it wasn’t a holiday, just daily intense physiotherapy, work therapy, medication, injections, injections and even more injections. Our spirits however were so high and Mimika’s love and care so moving, our laughter so effortless and sincere that everything happened just as it should. Not that I didn’t expect it to but since we are talking about it, I’d like to thank Mimika publicly once again for being constantly by my side, as well as her Lorenzo, who was deprived of her company for such a long time due to me. (And let’s all beg him to do it again)
The second trip went well, I didn’t see any major improvements but the doctors say this is logical. The aim continues to be to stabilize my condition, something that appears to be happening. From then on improvement, slowly but surely. Hope is always there, it never dies. On my first trip the small improvements were visible to the eye, now they are apparent in my medical results, but it’s going to take time, a lot of work and a lot of stem cells. I have to go again, which is something they had told me from the beginning, that the way my body responded to the treatment would decide whether it would continue or not. I am in constant touch with them and waiting to be told when I should go again and for how long. The most likely date is June so if anyone is interested in coming along as a companion, please send me a personal message on Facebook so that we can discuss it.
I’ve been doing daily physiotherapy sessions since I’ve been back and I’m trying to walk as much as possible. My balance isn’t the greatest but I am managing to walk 25 paces without support.
I’ll write again as soon as I have more news, this time I won’t take so long, I promise.
Love and health to all of you. Namaste of course!
Subscribe to:
Posts (Atom)