Georgia's healing path: November 2011

Είναι πανω απο δυο εβδομάδες που γύρισα απ´την Ινδία. Δύσκολα τα πράγματα. Το ταξίδι της επιστροφής ήταν πιο κουραστικό απ'οσο περίμενα κι απ'οτι φαινόταν. Έφταιγε και η ώρα βεβαια. Η πτήση για Ντόχα ήταν για τις 5 παρα το πρωί, αλλα έπρεπε να είμαστε 3 ώρες πριν στο αεροδρόμιο. Οπότε καθόλου ύπνος φυσικα. Δυστυχώς εγω δε μπορω να κοιμηθω στο αεροπλάνο, άρα καταλαβαίνετε πως έφτασα το επομενο μεσημέρι πια στην Αθήνα μετα απο 2 πτησεις συνολικά 8 ωρών, αναμονες στα αεροδρόμια, αυπνια, κουραση, συγκινηση φυσικα...

Επιτελους ΤΩΡΑ έχω αρχίσει σιγα σιγά να συνέρχομαι, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Ούτε εγω το πίστευα ότι θα πάρει τόσο καιρο. Άρχισα όμως πάλι τις φυσικοθεραπειες μου, την καθημερινή ρουτίνα με τα φάρμακα, τις ασκήσεις και όλα όσα έμαθα στην Ινδία ώστε να συνεχιστεί η μάχη. Πολλοί με ρωτάτε πως είμαι, αν έγινα καλα, αν θα ξαναπαω Ινδία, αν άξιζε τελικα... Σήμερα διάβασα το ποστ της Kyla, μια απο τους πρώτους ασθενείς με Lyme που πήγαν για θεραπεία στην κλινική Nu Tech στην Ινδία. Λέει ακριβώς αυτά που σκεφτομαι και πολλα που θα ήθελα να πω, γιαυτό και σας παραθέτω το ποστ της μεταφρασμένο στα ελληνικά απο τον (μόνιμο πλέον) μεταφραστή του μπλογκ μου Greg Stavros:

____________________________________________________

Ένα χρόνο αργότερα. Επιστρέφοντας στο Nu Tech για "Eνισχυτικα" Κύτταρα

(της Kyla Puklus)

Τον περασμένο Ιούνιο, 2011, επέστρεψα στο NuTech στο Δελχί στην Ινδία, για περισσότερη θεραπεία με εμβρυικα βλαστικά κύτταρα. Αυτή τη φορά, προγραμμάτιζα να μείνω ένα μήνα αντί για δύο, λαμβάνοντας τα βλαστοκύτταρα ως ενισχυση στα ήδη ενός έτους "μωρά" μου από το περασμένο καλοκαίρι.

Πήγα πίσω για πολλούς και διάφορους λόγους. Πήγα πίσω επειδή έχω επενδύσει πολλούς συναισθηματικούς και οικονομικούς πόρους σε αυτή τη θεραπεία και θα ήταν ανόητο να μην τη δω μέχρι του πλήρους δυναμικού της. Πάντα γνώριζα ότι μία θεραπεία πολύ πιθανόν να μην ήταν αρκετή. Πήγα πίσω γιατί καμία άλλη θεραπεία δεν μου προσέφερε τόση σημαντική βελτίωση με τόσο ηπιες παρενέργειες. Πήγα πίσω, επειδή δεν ήθελα να μετανιώσω που εργάστηκα τόσο σκληρά για να πάρω τα βλαστοκύτταρα, μόνο για να τα αφήσω να πεθάνουν από τη νόσο του Lyme πριν προλαβουν να φτάσουν στο πλήρες δυναμικό τους.

Εξακολουθώ να αναρρώνω, αλλά δεν έχω "πισωγυρισματα".

Η βελτίωση είναι αργή. Ένα μεγάλο μέρος της βελτίωσης μου είναι αντιληπτη από τους άλλους γύρω μου περισσότερο από ότι από τον εαυτό μου. Παρόλο που οι περισσότεροι γιατροί δεν πιστεύουν πως τα βλαστοκύτταρα σκοτώνουν τα βακτήρια του Lyme, πιστεύουν ότι μπορούν να επιδιορθώσουν το ανοσοποιητικό σύστημα, το νευρικό σύστημα, κατεστραμμένο μυϊκο ιστο και εγκεφαλική βλάβη, που η ασθένεια έχει προκαλέσει.

Μια φίλη μου έσπασε το πόδι της πέρισυ και επίσης τραυμάτισε ένα συνδεσμο στο γόνατό της. Ο γιατρός της είπε ότι ο σύνδεσμος, με φυσικοθεραπεία δύο φορές την εβδομάδα, θα μπορούσε να κάνει έως και ένα χρόνο για να επουλωθεί. (Έναν ολόκληρο χρόνο για ένα τραυματισμένο σύνδεσμο!) Και σκέφτηκα, "Πώς μπορώ να περιμένω τα βλαστοκύτταρα να επιδιορθώσουν το κατεστραμμένο μου σώμα μετά από πέντε χρόνια λοίμωξης μέσα σε έξι μήνες, όταν η φίλη μου, χωρίς τα βλαστοκύτταρα, θα χρειαστεί ένα χρόνο μόνο για το γόνατο της; "

Μόνο όταν κοιτάζω τα ιατρικά αρχεία μου, τα ημερολόγια μου, τα παράπονα μου και πως ήταν ο τρόπος ζωής μου, μπορώ να δω τις βελτιωσεις.

Το μυαλό μου δουλευει. Πριν, ζούσα σε μια "ομίχλη".

Δεν είμαι κουρασμένη όλη την ώρα. Παλιά, μετά βίας έμενα όρθια μέχρι τις 15:00, πριν χρειαστει να καθίσω στον καναπέ και να πεσω ημι-ζαλισμένη σε λήθαργο.

Δεν αρρώστησα σχεδόν καθόλου φέτος Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, αν συναντούσα κάποιον με ένα κρύωμα, πάθαινα σοβαρη λοίμωξη! Κόλλησα την γρίπη των χοίρων, λοίμωξη στο λαιμό, λοιμώξεις ρινικες, έρπεις κάθε τέσσερις μήνες.

Πόνος στο σαγόνι. Είναι ακόμα εκεί, αλλά μόλις μετά βίας.

Ύπνος. Μπορώ να κοιμηθώ ένα ολόκληρο οκτάωρο...

Αισθηση δυσπνοιας. Εξαφανίστηκε.

Ταχυπαλμία. Μόνο όταν έχω άγχος.

Όλοι λένε πως φαίνομαι πιο ευτυχισμένη. Πως λάμπω. Πως είμαι καλυτερα και κάνω περισσότερα από απλά να επιβιωνω. Έχω βρει τον έρωτα της ζωής μου, και έτσι μια από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου ήταν επίσης μία από τις καλύτερες. Αλλά αυτό δεν είναι η αιτία της ευτυχίας μου: αυτό είναι το αποτέλεσμα.

Το ταξιδι στην Ινδία μου έδωσε ελπίδα. Αλλά η Ινδία δεν ήταν το μόνο πράγμα που με άλλαξε. Κάπου στην πορεια, συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου δεν θα μπορούσε πλέον να είναι οπως σκεφτομουν ότι θα πρέπει να είναι. Η Ζωή μου μπορεί να είναι μόνο οπως είναι τώρα. Νομίζω ότι το πιο δύσκολο κομμάτι του να είσαι «άρρωστος» είναι να αφήσεις τη ζωή που νομίζεις πως πρέπει να έχεις και να ζήσεις την ζωή που μπορείς να ζήσεις . Η ζωή δεν συμβαίνει σε όλους τους άλλους. Αυτό συμβαίνει σε σένα. Πρέπει να είσαι πρόθυμη να αλλάξεις, να προσαρμοστείς. Πρέπει να κάνεις τους δικούς σου κανόνες. Αυτό ισχύει για όλους, αλλά νομίζω ότι όταν είσαι «άρρωστος», αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς λίγο πιο γρήγορα από τους άλλους. Συστήνω ιδιαίτερα το βιβλίο "Πώς Να Είσαι Αρρωστος" του Toni Bernhard. Ακόμα υποφέρω. Η πλάτη μου ακόμα πόναει κάθε μέρα, όπως και το δεξί μου γόνατο. Αυτός είναι ο λόγος που επέστρεψα στην Ινδία. Ακόμα θεραπεύομαι.

Τα βλαστοκύτταρα λειτουργούν σε συνεργασια με άλλες θεραπείες: φυσικοθεραπεία, διατροφή, διαχείριση του άγχος, αντιβιοτικά, κλπ. Ακριβώς όπως ένα σπίτι δεν γίνεται πιο καθαρό από μόνο του με τον καιρό, ετσι και η υγεία μας χρειάζεται συνεχή προσοχή. Τα μυαλά μας μπορούν να γίνονται πιο νέα , αλλά το σώμα μας όχι.

Original post here: Healthcare Hacks - The India Story

___________________________________________________________________

Ετσι λοιπον... Ο αγωνας συνεχιζεται. Για οσο χρειαστει!

Σας φιλω για τωρα :)

Φωτογραφιες απ'το ταξιδι:

It’s been over two weeks since I returned from India. Things are tough. The return journey was more exhausting than I had anticipated or imagined. The departure time was also to blame of course, the flight to Doha was at a quarter to five in the morning and we had to be at the airport three hours before departure. So naturally I didn’t sleep, unfortunately I can’t sleep on planes either so you can imagine in what condition I arrived in Athens the following day at noon, after 2 flights and a total of 8 hours transit at airports, sleepless, exhausted and emotionally charged of course….
I’ve only JUST started recovering slowly, believe or not. Even I didn’t believe it would take so long. I have however started physiotherapy again as well as the daily routine of medication, exercise and everything else I learnt in India, so the battle continues.
Many of you have asked me how I am, if I got better, if I plan to return to India and whether it was worth it in the long run…Today I read a post by Kyla who is one of the first Lyme patients to go for therapy at Nu Tech in India. She says exactly what I would have said and so I’ll let you read it yourselves:

One Year Later: Returning to NuTech for Booster Cells (by Kyla Puklus)

This past June, 2011, I returned to NuTech in Delhi, India for more embryonic stem cell therapy. This time, I planned to stay one month instead of two, receiving stem cells as 'boosters' to my already one-year-old babies from last Summer.

I went back for many different reasons. I went back because I have invested a lot of emotional and financial resources into this treatment and it would be foolish not to see it through to its full-potential. I have always known that one treatment would probably not be enough. I went back because no other treatment has provided marked improvement with such mild side-effects. I went back because I didn't want to regret working so hard to get stem cells, only to let them die from Lyme disease before reaching their full potential.

I am still recovering, but I have not regressed.

Improvement is slow; much of my improvement is noticed by others around me more than by myself. While most doctors do not think the stem cells kill the Lyme bacteria, they believe that the stem cells may repair the immune system, nervous system, damaged muscle tissue and brain damage the disease has caused.

A friend of mine fractured her leg last year and also damaged a ligament in her knee. Her doctor told her that the ligament, with physical therapy twice-weekly, could take up to a year to heal. (A whole year for one injured ligament!) I thought to myself, "How can I expect stem cells to repair my damaged body after five years of infection in six months when my friend, without stem cells, will need a year for just her knee?"

It is only after I look back and review my medical records, journals, complaints and the way my life was can I see any improvements.

My mind is sharp. Before, I lived in a fog.
I am not tired all of the time. I used to barely make it until 3 p.m. before having to sit on the couch in a semi-dazed stupor.
I haven't been really sick this year. Over the last few years, if I encountered someone with a cold, I got a raging infection; I caught Swine Flu; Strep-throat; Sinus infections; cold-sores surfaced every four months.
Jaw pain. It is still there, but just barely.
Sleep. I can sleep a full eight hours.
Air-hunger. Gone.
Heart-pounding. Only when I'm nervous!

People say I seem happier. I am glowing. I am nicer; I am doing more than just "getting by." I have found the love of my life, and one of the worst times of my life has also been one of the best times of my life. But this is not the cause of my happiness: this is the result.

Going to India gave me hope. But going to India was not the only thing that changed me. Somewhere along the line, I realized that my life could no longer be how I thought it should be; my life can only be how it is right now. I think the hardest part of being 'sick' is letting go of the life you think you are supposed to lead and the life you can lead. Life does not happen to everyone else; it happens to you. You have to be willing to change, to adapt. You have to make your own rules. This applies to everyone, but I think being 'sick' forces you to come to terms with it a little faster than others. I highly recommend the book How to be Sick by Toni Bernhard.

I am still in pain. My back still aches every day. My right knee still hurts.This is why I returned to India. I am still healing.

Stem cells work as a synergy with other treatments: physical therapy, diet, stress-management, antibiotics, etc. Just like a house does not get cleaner overtime, our health needs constant attention. Our minds may grow younger, but our bodies do not.

Original post here: Healthcare Hacks - The India Story